Jason Scott
Met dank aan Susanne Sundfor
Het leven is klaar om te gebeuren en zich te ontvouwen, en wij zijn slechts het vat, de stem van naturist Andres Roberts stijgt op uit buitenaardse flikkeringen die rond stuiteren als bloedende scherven. Het aardse voertuig waarop hij zo diepgaand spreekt, strekt zich uit als een kat die zich uitstrekt naar de middagzon - en dient als middelpunt van het nieuwe studioalbum van de Noorse singer-songwriter Susanne Sundfør, Muziek voor mensen in moeilijkheden .
Weergegeven gedurende een tijdsbestek van een jaar terwijl ze de wereld afspeurde, van Noord-Korea tot Nepal, Brazilië tot IJsland, tien nummers flitsend en dansend aan de horizon, terwijl ze fluistert over de zalige reïncarnatie, merkte dat ze wat dan ook deed [ze] voelde als.'
Concreet betekende dat het afschaffen van haar gebruikelijke uitstapjes met op synthesizers gebaseerde popmuziek. Elektronica viel weg en ze bleef achter met een verbluffende piano en gitaar, glorieus weergegeven op cruciale momenten als Good Luck Bad Luck, een fragiele, angstaanjagende biechtstoel, en Undercover. Ze ontketende vernieuwing in deze aardse, lossere benadering, en vaak is haar doordringende stem ontroerend. Het verkennen van nieuwe werelden en nieuwe culturen liet een onuitwisbare indruk achter op haar en haar vak, ook vertegenwoordigd in de magnetiserende, filmische arrangementen en de algehele dromerigheid van het album. [De reizen] zorgden ervoor dat ik me op iets anders dan mezelf concentreerde, het maakte me nieuwsgierig en hongerig naar nieuwe indrukken en nieuwe motieven voor mijn fotografie, zegt ze.
Het is moeilijk precies vast te stellen hoe het mijn muziek heeft beïnvloed, maar alle ervaringen zijn potentieel inspirerend voor creativiteit. Ik reisde niet om te schrijven, ik reisde om foto's te maken, wat voor mij een belangrijk onderdeel is van het album, merkt Sundfør op van haar verblijf, ingekaderd door de albumillustraties en het boekje. Haar expedities stroomden vervolgens over in een onthullende bekentenis 'dat leegte de plaats is waar dingen beginnen te groeien. Het grootste deel van het heelal is leeg. Dus daar ben ik niet meer bang voor.'
Muziek voor mensen in moeilijkheden is een van de meest rauwe en suggestieve sets van het jaar en omvat de puurheid van het leven, ongebonden verdriet, het dieptepunt bereiken en een weg terug naar de top klauwen. Hieronder onthult Sundfør een van de belangrijkste momenten uit haar cross-continentale skips and talks over astrologie en het einde van de wereld.
Wat was het belangrijkste moment van je reizen naar het buitenland?
Ik herinner me dat ik op een boot op de Xingu-rivier zat, ver weg van alles wat ik kende, en ik dacht hoe ik wenste dat de reis snel voorbij zou zijn, want ik miste mijn eigen bed. En toen dacht ik hoe ik altijd ergens anders wil zijn, en als ik daar ben, kan het me niet echt schelen. Ik zat daar gewoon naar de rivier en de jungle te kijken en ervoer het gewoon, nam het in me op, en het was gelukzalig.
Hoe speelde het inherente hoge tempo van het leven zich af in de muziek en hoe bleven jullie geaard in het proces?
Ik denk dat een goed leven leiden gaat over relativeren. Liefde is belangrijk. Van anderen houden. Houden van wat je doet. Ik heb gisteren een berg beklommen. Ik ga zelden uit of ga wandelen. Het voelde belangrijk, maar ik weet niet waarom. Misschien om een band te voelen. Over deze dingen heb ik de afgelopen jaren nagedacht. Ik denk dat sommige van deze monologen gedeeltelijk op het album terecht zijn gekomen.
Wat bracht je ertoe om de wereld rond te reizen?
Ik begon met fotograferen na het lezen van het fotoboek van Tomas Espedal, Mijn privéleven . Ik kocht dezelfde camera en begon net als hij foto's te maken van hotelkamers. Ik heb bloed op mijn tanden, zoals we in het Noors zeggen - ik hou van die uitdrukking, het is zo oer en Vikingachtig. Het betekent dat je de smaak krijgt van iets dat je lekker vindt, en het windt je op. Dus besloot ik dat ik een fotoproject voor het album wilde doen, waarbij ik naar interessante plaatsen zou reizen en ze zou documenteren. Uiteindelijk zou ik proberen een soort verhaal over de wereld te vertellen dat op de een of andere manier verband zou houden met het album.
Met 'Reincarnation' handel je in het einde van de wereld. Wat inspireerde dat idee?
Welnu, het einde van onze wereld. De wereld zal gewoon goed zijn. Wij waarschijnlijk ook. Maar soms ziet het er somber uit. Ik denk dat we rustgevende ballades moeten zingen in plaats van tegen elkaar te schreeuwen als het moeilijk wordt. Persoonlijk denk ik dat het nummer meer over licht gaat dan over duisternis.
Vanaf het begin met 'Mantra' verwijs je het hele album vrij vaak naar de maan en de sterren. Hoe verhoudt u zich tot hemellichamen?
Ik weet niets van astrologie. Ik ben er geen grote fan [van], om eerlijk te zijn. We kijken allemaal omhoog naar deze hemellichamen en ik denk dat we ze de symbolische betekenis kunnen geven die we willen dat ze hebben. Alle objecten in het lied hebben in de geschiedenis vaak een onheilspellende of negatieve connotatie. Ik wilde ze een meer positieve betekenis geven.
Hoe is dit album begonnen en hoe kwam het allemaal samen?
Het eerste nummer dat ik schreef was 'Reincarnation'. Dan 'Mantra' en dan 'Undercover'. Toen schreef ik 'The Sound of War'. Alle gitaarsongs schreef ik thuis in Londen. Daarna reisde ik naar LA en schreef 'Good Luck Bad Luck' en 'No One Believes in Love Anymore'. Toen, terug in Londen, schreef ik 'Mountaineers'. En toen schreef ik 'Bedtime Story' in een hut in Woodstock. Het laatste nummer dat ik schreef was 'The Golden Age'. Jørgen Træen, die samen met mij het album produceerde, componeerde de prachtige abstracte muziek rond het interview met Andres op het titelnummer.
De arrangementen voelen opener aan dan veel van je eerdere werk. Je hebt gezegd dat je deze keer niet met synths wilt werken, wat voor invloed had dat op je aanpak?
Ik wilde de menselijke maat. Ik had gewoon niet meer het gevoel dat ik op synths kon uitdrukken wat ik wilde overbrengen, dus begon ik weer gitaar en piano te spelen.
Veel van de nummers voelen levensgroot, filmisch aan. Welke beslissingen gingen over welke instrumenten je gebruikte en welke sfeer je wilde creëren?
Als ik een nummer wil arrangeren, het eigenlijk wil aankleden, denk ik vaak alsof ik een filmscène aan het maken ben. Ik stelde me heksen en drones voor in een lucht van vuur op 'The Sound of War'. Ik stelde me een vermoeide dronkaard voor in een bar op 'Good Luck Bad Luck'. Het gaat vaak om het creëren van een setting voor een emotie. En dan moet ik alleen nog de instrumenten vinden die bij de scène passen.
Heeft kunst/muziek de plicht om een kanaal te zijn voor het leven en voor brozere, urgentere en krachtigere wegen?
Ik denk dat kunst kan zijn wat het moet zijn. Soms moet het de muziek zijn die je aanzet tot het doen van de afwas, of het schilderij dat je thuis aan de muur hangt om je woonkamer gezellig te maken. Of de muziek die ervoor zorgt dat je wilt dansen als je in de club bent. Je favoriete jurk. Soms moet het diep zijn, soms moet het ondiep zijn.
Muziek voor mensen in moeilijkheden komt uit op 8 september.
Beste albums van 2017 tot nu toe:
